Leer eerst maar haken...
Chriz Knitz... oftewel in het Nederlands: Chris Breit/Breisels van Chris... Dat ben ik ten voeten uit. Al vanaf mijn vierde levensjaar zeurde ik mijn moeder de oren van het hoofd, ik moest en zou leren breien. Helaas heeft dat nog drie jaar geduurd, mijn lieve mam vond die lange puntige breinaalden veel te gevaarlijk voor zo'n klein meisje. Ik mocht wél alvast leren haken, met een hele dikke haaknaald, de kettingsteek... "Zo", dacht mijn moeder toen opgelucht "nu zal ze het wel snel zat zijn en weer gewoon met haar poppen gaan spelen." Maar niets was minder waar! Nadat ik een ketting van lossen had gehaakt die zeven keer de kamer rond kon, daarna ook deze ketting weer tot een ketting had gehaakt en ik er nog steeds geen genoeg van kon krijgen, koos mam eieren voor haar geld en heeft me ook vasten en stokjes leren haken. Toen was het hek echt van de dam! Ik haakte kleedjes voor mijn poppen, kleedjes voor oma, kleedjes voor de juf op school... Maar toch, ik bleef nieuwsgierig naar de kunst van het breien.
Eindelijk breien!
En toen, eindelijk, na drie jaar en veel gezeur van mijn kant en bijval van oma en tante Truus, mocht ik van mijn moeder leren breien! Nou... dat heeft mijn leven op z'n kop gezet! Ik was als een spons en leerde in rap tempo opzetten, recht en averecht breien en afkanten. Mijn eerste echte project was een truitje voor mezelf. Een soort "T". Met een boord in ribbelsteek, een lijf in tricot, daarna aan weerskanten steken opzetten voor korte mouwen en dan weer in ribbelsteek verder breien en afkanten. Twee van deze lappen aan elkaar naaien en klaar is kees. Mijn eerste kledingstuk was een feit.
School, huisje-boompje-beestje...
Maar helaas was breien geen vak op school, en kon ik er ook mijn beroep niet van maken. Ik ging dus braaf naar het Gymnasium toen mijn Cito toets uitwees dat ik dat aankon, Ben daarna op de Hogeschool West-Brabant de Laboratorium Opleiding gaan doen en heb uiteindelijk eerst als analiste op de afdeling Pathologie in het LUMC in Leiden gewerkt, daarna als IVF/ICSI analiste, eveneens in Leiden. Ik trouwde, kreeg twee prachtige unieke kinderen die mijn steun en begeleiding nodig hadden, worstelde twee keer met een postnatale depressie en koos ervoor mijn baan op te zeggen om er volledig voor mijn kinderen te zijn. Ik heb nooit spijt gehad van die keuze, Mijn kinderen zijn opgegroeid tot zelfstandige jong-volwassenen, die zich heel goed staande kunnen houden in de maatschappij. En dat is een hele prestatie, gezien het feit dat ze beide een autisme spectrum stoornis hebben. De jarenlange intensieve begeleiding van mijn kids, heeft me ook wat geleerd over mezelf: ik heb ADHD! Tja... dan vallen er wel puzzelstukjes op hun plaats. De chaos in mijn hoofd, steeds weer op zoek naar nieuwe uitdagingen... En dan twee kinderen moeten opvoeden met ASS, die structuur en regelmaat nodig hebben, die ik ze moet geven, terwijl ik zelf de grootste chaoot ben! Maar het is me gelukt. Ik ben niet alleen enorm trots op mijn kids, maar ook op mezelf.
Een droom die uitkomt!
Nu, ruim veertig jaar verder, ben ik nog steeds stapelgek op breien! Breien is mijn passie, geeft me houvast in moeilijke periodes, maakt me blij, geeft me positieve energie en rust in chaotische tijden. En nu dat mijn twee unieke kinderen mijn begeleiding niet meer zo hard nodig hebben, start ik mijn nieuwe uitdaging: mijn eigen bedrijf ChrizKnitz. Hier kan ik van mijn passie mijn werk maken. Ik ontwerp inmiddels patronen, geef workshops en ik vertaal breipatronen voor particulieren en ook voor ontwerpers die hun patronen graag in het Nederlands in hun webshop willen zetten. De droom van dat kleine 4-jarige meisje, om ooit eens van breien haar werk te maken, is dan tóch uitgekomen!
